Koh Phi Phi

In tegenstelling tot de eerste lange reis van Bangkok naar Koh Tao verliep het dit keer wel soepel. De zee was van Koh Tao naar het vasteland wel heel erg wild dus de kotszakjes werd door velen gevuld, maar wij hadden er gelukkig geen last van. Dit keer ook een prima bus en vanaf Krabi, aan de andere kant van het vaste land gingen we weer op de boot die ons naar Koh Phi Phi bracht.

Dit eilandje stelt eigenlijk niet zoveel voor. Er is een soort strand aan weerszijden en een dorpje in het midden wat een lange strook is, waarmee twee eilanden bestaande uit hoge rotsen eigenlijk verbonden worden. Dit is ook een van de plaatsen waar de tsunami in 2004 huis heeft gehouden en het complete dorp heeft weggevaagd. Nu staan er echter weer volop resorts, restaurants en kroegen. Het is overal druk met toeristen en dat merk je ook aan de prijzen. Wat wel echt ontzettend mooi is zijn de stranden en rotsen die kenmerkend zijn voor de Phi Phi eilanden.

We zijn de eerste dag even naar het strand geweest en daarna naar een heuse Ibiza Pool Party, een resort met infinity zwembad met uitzicht op de zee. Het was gratis entree dus dat kwam voor ons als budgetreizigers mooi uit. De volgende dag hebben we een tour gedaan naar Monkey Island. Je raadt het waarschijnlijk al, een strandje vol met apen. Eerst waren we een beetje terughoudend, omdat we nog wel eens slechte verhalen horen over agressieve apen. Voor de kleintjes waren we minder bang en die kwamen uiteindelijk ook bij ons op de rug nek en schouders zitten. Hierna zijn we naar een ander eiland gevaren wat ook bij de Phi Phi eilanden hoort, Koh Phi Phi Leh. Hier heb je het strand waar ook de film The Beach met Leonardo Di Caprio is opgenomen. Hier had je toch wel het meest heldere water wat we ooit hebben gezien. Het was net een zwembad. Helaas waren wij niet de enigen, oftewel je kon bijna het zand niet meer zien door alle toeristen op het strand. Wij vonden het dan ook niet de moeite om van de boot af te gaan en het strand op, want er moest ook vijf euro entree worden betaald. Dit is ook iets typisch voor Thailand, proberen de toeristen uit te melken waar mogelijk onder het mom ‘ze betalen toch wel’. Ook bij het betreden van Koh Phi Phi moest er 20 baht betaald worden per persoon, om het eiland schoon te houden. Vervolgens zie je nog steeds overal afval liggen. Maar goed, het is niet zoveel geld voor de Farang (zo noemt de Thai de blanke Westerse mensen) en dat is ook wel weer zo. We gingen vervolgens, in plaats van op het strand duizend foto’s maken met verschillende poses net als de honderden Chinezen, lekker snorkelen in het water wat ons een beter plan leek. Veel koraal en weer mooie vissen. Eigenlijk is de onderwaterwereld hier een stuk beter dan bij Koh Tao, maar daar zijn de duikcursussen gewoon een stuk goedkoper.

In de avond zijn we nog naar een bar geweest waar mensen uit het publiek tegen elkaar kunnen gaan thaiboksen. Het ging er harder aan toe dan verwacht en er was zelfs nog een knock-out. We hadden er niet veel van verwacht, maar bleek uiteindelijk onterecht te zijn. De volgende dag is het alweer tijd om naar het volgende eiland te vertrekken en om eerlijk te zijn vinden we dat wel prima. Het eiland heeft niet meer zoveel met het echte Thailand te maken en is echt voor 110% voor toeristen bestemd. De tour met de boot moet je een keer gedaan hebben, maar daarna ben je er toch wel snel uitgekeken als je niet voor zon, zuipen, ziekenhuis taferelen komt.

Op naar Koh Lanta! Een eiland waar we hele goede verhalen over hebben gehoord.