Zoals in het vorige verslag gemeld werd, kwamen we netjes om 3 uur in de nacht aan in Kalaw. We zaten in een bus met erg veel locals. Er gingen meer mensen mee dan dat er stoelen zijn in de bus, maar daar hebben ze hier gewoon kleine plastic krukjes voor die ze in het gangpad neerzetten. Iedere keer als je dacht dat de bus nu toch echt vol was, werd er onderweg weer gestopt en kwamen er weer wat krukjes en mensen bij. Omdat Kalaw wat hoger in de bergen licht koelt het hier behoorlijk af in de nacht en ook overdag is de temperatuur wat beter uit te houden dan de 40 graden in Bagan. Gelukkig konden we gelijk inchecken in ons hotel en zijn we snel gaan slapen.

De volgende ochtend zijn we een stukje door het dorp gaan wandelen. Er waren twee marktjes deze dag dus daar liepen we even doorheen. Verder was er niet zoveel te beleven in dit stadje en dus hebben we een trekking geboekt voor de twee volgende dagen inclusief een overnachting. Na een beetje te hebben genikst in de kamer vonden we het wel eens tijd om een goede bestemming te vinden voor alle shirtjes en andere dingetjes die we al sinds het begin van de reis meedragen. Helaas is dit uiteindelijk niet helemaal gegaan zoals gehoopt. We hadden bij de receptie namelijk gevraagd of er een weeshuis in de buurt was waar we onze spullen naartoe konden brengen. Ze kruiste op de kaart wat aan met een naam er bij en dus zijn we naar een motortaxi gegaan en vroegen of die ons daar heen kon brengen. Toen we daar aankwamen zagen we een kerk waar een weeshuis aan vast zou moeten zitten, maar we zagen helemaal geen kinderen. Vervolgens kwamen we uit bij de pastoor, of wat het dan ook was, waar we aan vertelden dat we een tas vol met spullen hadden voor de weeskinderen. Het liep allemaal een beetje raar en hij vertelde dus dat de kinderen er niet waren, omdat het zomervakantie was en het was ook nog eens weekend. Oftewel ze waren allemaal erop uit. Tot de dag van vandaag weten we niet hoe het nou precies allemaal zat, maar hij zei dat ie het zou weggeven aan degene die het echt nodig hadden. Helaas hebben we dit dus niet persoonlijk kunnen doen en weten we ook niet exact waar het terecht komt, maar laten we hopen dat het ook echt komt bij de juiste personen die het echt nodig hebben. We willen in ieder geval iedereen bedanken die mee heeft geholpen met het doorpluizen van hun kasten naar shirtjes die we mee konden nemen! Na een nacht vol met lawaai, wat hier blijkbaar als muziek wordt gezien, vanuit de tempels was het tijd voor de tweedaagse trekking van Kalaw naar Inle Lake

De volgende dag moesten we om 8 uur melden bij het trekkingsbureautje waar wij in een taxi zouden stappen die ons naar het beginpunt van de trekking zou rijden. We zaten in een groepje met en Chileen, Noorse, Amerikaanse en een Frans stel. We liepen door de ongerepte natuur en langs het land van de Birmese boeren. Bijvoorbeeld de tractor kennen ze hier nog niet, dus gaat alles nog met een wagen met koeien die het vooruit moeten trekken. Ook kom je bij ieder dorp wel weer kleine hokken tegen waar een aantal varkens in gehouden worden, want ze moeten ook voor hun eigen eten zorgen, aangezien ze zo afgelegen wonen. In de avond sliepen in we een van de dorpjes die we onderweg tegen kwamen. Erg apart om mee te maken, tussen de koeien, op een harde ondergrond en een emmer water die als douche dient. Al snel na het avondeten ging iedereen al richting ‘bed’, maar uiteindelijk hadden Marije en ik eerst nog een lokaal flesje whisky gekocht voor 1,10 euro. Toen deze op was zijn wij ook maar naar bed gegaan.

De volgende ochtend werden we toch wel een beetje brak wakker om 6 uur en was het alweer tijd om te ontbijten en het laatste deel van de trekking naar Inle Lake. Het was nog een aardig stukje doorlopen door de natuur en heuvels. Vanaf het meer namen we de boot richting het dorp waar we verblijven, Nyaung Shwe. Hier verblijven we twee nachtjes en daarna pakken we de nachtbus naar Yangon.