Bangkok

Na lang wachten was het dan eindelijk zo ver, 9:50 11 februari. De vlucht naar Bangkok via Muscat, Oman. Het inchecken begon gelijk al heel soepel. We mochten er niet direct door, omdat we geen retourticket hadden naar Amsterdam. Na wat uitleg bij de servicebalie dat we wel binnen vier weken Thailand zouden verlaten door naar Myanmar te gaan en dat we dit konden aantonen met een aangekocht vliegticket mochten we toch door. Hierna nog even afscheid genomen van onze ouders, Kim en Renske en toen was het tijd om door de douane te gaan.

In het vliegtuig kwamen we erachter dat we niet alleen een tussenstop maakten op Muscat, maar ook nog op Doha, Qatar. Zo zijn we straks niet alleen in bijna heel Zuid Oost Azië geweest, maar ook nog het Midden Oosten (nee oke, niet echt). Tijdens de tussenlanding in Doha verlieten veel Westerse mensen het vliegtuig, maar daar kwamen een paar echte alibabba’s en sjeikachtige figuren voor in de plaats.

Uiteindelijk kwamen we lokale tijd in de ochtend (7:30) aan op Bangkok. We hadden maar weinig slaap gepakt in het vliegtuig dus waren aardig gebroken. We maakten al snel kennis met het warmteverschil. Van het toch wel koude Wateringen naar de hitte (35 graden) in een stad met miljoenen inwoners. We gingen met de trein vanaf het vliegveld naar het centrum van Bangkok en vanaf dat station namen we een taxi naar Khao San Road. Dit was de goedkoopste optie en kostte ons uiteindelijk maar zo’n twee euro per persoon. Ons guesthouse lag hier vlakbij Khao San Road, dus het was een ideale uitvalsbasis.

Zelfs na drie dagen Bangkok bleef het voor ons lastig om Khao San Road te vinden, maar we liepen de eerste ochtend een beetje rond hier. Om een of andere reden was de wijk rond Khao San Road een waar doolhof voor ons. In de middag gingen we even terug naar onze kamer, waar we het al snel verloren van onze vermoeidheid en vielen twee uurtjes in slaap. Hierna gingen we op zoek naar wat te eten (wat nogal makkelijk is, want eten is letterlijk overal) en daarna namen we de taxi naar de Night Market van Patpong. Tussen de kraampjes door wordt je doodgegooid met pingpong shows en andere hoerententen, maar ook dat hoort er een beetje bij in Thailand, het land waar erg veel geld wordt verdiend in de sekstoerisme. We zijn er inmiddels ook wel ‘gewoon’ aan gewend dat een oude westerse man met een jong Aziatisch dingetje naast zich loopt. Of dat je in de 7 eleven geholpen wordt door een vrouw met wel heel veel mannelijke kenmerken (oftewel overdag kassameisje, ’s avonds ladyboy). We gingen even een drankje doen bij een barretje tegenover de homostraat van Bangkok. Ook daar zie je toch wel voornamelijk de oudere Westerse mannen de straat inslaan.

Zaterdag werden we wat later wakker dan verwacht, we waren toch wat vermoeider dan we dachten van de reis. Marije maakte mij wakker om 12 uur, maar ik denk dat ik er makkelijk twee uur langen uit had kunnen halen. Het voornemen om naar het Grand Palace te gaan in de ochtend hebben we toen maar laten varen. We pakten de lokale bus naar de Chatuchak weekend market. En hier kwamen wij met de lokale bus. Voor 7 baht per persoon werden we hierheen gebracht (aan de andere kant van de stad), dit is dus nog voor niet eens 25 eurocent. Ook is het gelijk een leuke ervaring tussen de locals. Gaten in de bus, ARKO (alle ramen kunnen open) en een motor die herrie maakt dat het lijkt of je gaat opstijgen met een F16 wanneer hij optrekt. Uiteindelijk hebben we de rest van de dagen alleen nog maar deze bussen gebruikt. Bespaarden we toch weer wat geld mee. De weekend market was gigantisch, waar je echt van alles kon kopen. Na een paar kleine aankopen gingen we met de bus terug en stapten we uit bij de Wat Pho. Dit is een tempel met een gigantische liggende Buddha. Alsof dit nog niet indrukwekkend genoeg was kreeg Marije nog even een flinke schrik te verwerken. Bij de uitgang van deze tempel stond een vriendelijke meneer Marije op te wachten met haar lievelingsdier, de slang. Het was natuurlijk weer liefde op het eerste gezicht. Dus Marije was even een tijdje sprakeloos. Ze zei niet te kunnen wachten tot een volgende ontmoeting, die ongetwijfeld nog vaker voor zal gaan komen deze reis. Daarna gingen we lopend op zoek naar een busstation om terug te gaan naar Khao San Road. Het Thais heeft een ander alfabet dus het blijft altijd een beetje lastig de juiste bus te vinden. Gelukkig zijn de locals erg vriendelijk en als je ze iets vraagt schieten ze je maar al te graag te hulp met z’n allen. Marije kreeg ook gelijk van een meneer tot tien keer toe uitgelegd hoe de baht in elkaar steekt. 1 baht, dit is 5 baht, dit is 10, 20, 50, 100, 500 en 1000. En dan begon het weer van voor af aan. Toen we bij een busstation zaten te wachten stond er een radiootje aan en bij een bepaald nummer ging iedereen staat en wij zaten al raar op te kijken, want wij waren de enige die bleven zitten. Het bleek dus dat om 6 uur en 8 uur altijd het volkslied van Thailand wordt afgespeeld en wanneer je die hoort, moet je op gaan staan en meezingen met je hand op je hart. Het viel sowieso al op hoe positief de Thai is over de koning en de rest van het Koninklijk huis. Op de wegen en in ieder huisje/winkeltje/ restaurant etc. hangt een foto van de koning. Het feit dat je meerdere jaren in de cel beland als je wat negatiefs zegt over de koning helpt hier misschien ook wel aan mee. Het was weer tijd om te gaan avondeten op Khao San Road. Ik had nog even snel mijn nieuwe backpack gescoord, want die had ik nog niet in Nederland gekocht. Zijn toch wat mooiere prijzen hierzo, 26 euro was ik er voor kwijt. Na het eten gingen we nog even een drankje doen in de straat achter Khao San Road (die stiekem wel wat leuker is). Chang biertje, live muziek en op je slippertjes, Heerlijk geluksmomentje als je je ook nog bedenkt dat we nog maandenlang te gaan hebben.

De volgende ochtend waren we toch wel stiekem een beetje brak van de drankjes de avond er voor. Marije fluistert nu in mijn oor dat ze niet brak was, maar ‘hartstikke moe’ (goed verhaal). We gingen na het ontbijtje bij de 7 eleven (heerlijke tosti’s!) naar het Grand Palace en de Wat Prah Kaew. Een gigantische toeristische attractie, maar het is wel ontzettend mooi. Hierna pakten we nog even de riviertaxi naar de overkant en daarna terug naar de kamer om onze spullen beetje in orde te maken voor de verhuizing naar de volgende bestemming. In de avond gingen we op zoek naar de cloud47, een skybar. Dit zijn leuke barretjes op de grootste flats van Bangkok met een mooi uitzicht over de hele stad. De drankjes doen niets onder voor Nederland of zelfs nog wat duurder dus we hielden het bij één drankje. Ook hier gingen we weer naartoe met de lokale bus. Dit ging nog wat stroever dan de andere keren, maar uiteindelijk kwamen we wel uit bij de juiste bus stop na wederom wat hulp van de locals. We liepen een stukje langs een park en toen Marije door het hek een beetje in de struiken keek naast de sloot zag ze een heel groot beest liggen. Waarschijnlijk was dit een uit de kluiten gewassen leguaan. Hij was zo’n 2,5 meter lang. Het kan allemaal, in Bangkok.

De volgende dag moesten we vroeg op vanwege de fietstocht met het bedrijf Co van Kessel. Dit heb ik (Lars) een paar jaar geleden met mijn ouders ook gedaan, maar het was zo goed bevallen dat het nog maar een keertje moest gebeuren. De tocht startte al om zeven uur in de ochtend dus het was flink vroeg opstaan. De fietstocht gaat door Chinatown, door de buitenwijken en nog veel meer andere kleine steegjes in Bangkok. Op deze manier zie je niet alleen de grotere straten in Bangkok met alle druktes, maar ook meer het échte Bangkok. Ook zit en een lange boottocht bij en een uitgebreide lunch. Na de fietstocht een beetje gechillt op een terrasje en alvast wat gegeten, want we werden om zes uur opgehaald door de bus. We gaan naar Koh Tao! Hier komen we de volgende ochtend aan rond een uur of negen. Op het moment van schrijven (typen) zitten we te wachten bij de pier op de boot die ons naar het eiland gaat varen. En oja, de busreis was verschrikkelijk! Maar dat komt in het volgende verslagje nog wel even ter sprake.

Ciao.