Mandalay..

Na een nachtrit met de bus van Yangon naar Mandalay kwamen we om 5 uur ’s ochtends aan op de nieuwe bestemming. Iets wat nogal typisch is voor de bussen hier in Mandalay is dat ze op normale tijden vertrekken, maar op de meest bizarre tijden aankomen op de bestemming (lees midden in de nacht). Eigenlijk met 5 uur in de ochtend mag je nog blij zijn. We werden opgewacht door verschillende taxichauffeurs die je maar al te graag voor die paar euro’s naar je hotel brengen, zelfs op deze tijden. We waren natuurlijk veel te vroeg bij het hotel om in te kunnen checken, maar na wat slapen op de stoel in de lobby, konden we om 7 uur al in de kamer en sliepen daar nog even verder. Daar hadden we dus geluk mee. In de middag zijn we eens even een blokje gaan lopen om te kijken in wat voor een stad we nu weer zijn beland. Het was in ieder geval minder massaal dan in Yangon, maar ook in deze stad was de smog flink aanwezig. We zagen na een stukje lopen een bakkertje en namen daar ons ‘ontbijtje’. Helaas zijn de bakkertjes hier niet zoals we gewend zijn, maar het is weer eens wat anders dan een watermeloen. Hierna zijn we naar het hotel gegaan om twee fietsen op te pikken. We zijn toen naar de Mandalay Hill gefietst. Een tempel die bovenop een heuvel staat met een uitzicht over de stad. Hier in Myanmar moet je bij iedere ingang van een tempel je schoenen/slippers uit doen. Dit is iets wat best wel gebruikelijk is, maar het moet hier zelfs al wanneer je op het pad beland die naar de tempel leidt. Ook dat zou niet eens zo’n drama zijn als waar je loopt een beetje schoon is. Helaas loop je hier door de viezigheid, bijvoorbeeld trappen die volgescheten zijn door de vogels. Ach, we noemen het maar ‘charme’. Bovenop de berg was het uitzicht ook niet heel erg indrukwekkend, omdat het zicht niet zo goed was door de smog die boven de stad hangt. Ook zijn we waarschijnlijk best wel verwend geraakt met de prachtige vergezichten in Thailand de afgelopen weken.

Beide avonden zijn de bij tentjes gaan eten waar de Birmese mannen blijkbaar altijd gaan bunkeren en zuipen. Het was allemaal erg druk en lawaaiig. We hoorden de hele tijd een raar kusgeluidje om ons heen. Op een gegeven moment kwamen we er achter dat de klanten dit geluid maken om de serveerder/serveerster bij zich te roepen. In Nederland zou je dit denk ik maar beter niet kunnen doen.

De tweede dag gingen we al om 4 uur op om een speciale ceremonie te zien in de grootste tempel van Mandalay. Iedere ochtend om half 5 wordt de boeddha in deze tempel gepoetst door de monniken. Dit water wat ze gebruiken voor het poetsen wordt vanaf dat moment heilig verklaard (wat ze er precies aan hebben, geen idee). Blijft apart al die rituelen hier. Vervolgens zijn we maar even terug het bed in gedoken. Na het ontbijt hebben we een scootertje gehuurd en zijn we rond gaan touren in de dorpjes om Mandalay heen. Om eerlijk te zijn vinden we de bezienswaardigheden hier nou niet heel erg boeiend en vaak minder interessant dan wat we al gezien hebben in Vietnam, Cambodja en Thailand. Wat wel echt heel leuk was, was om door gebieden te rijden waar de (weinige) toeristen komen. Allemaal hobbels en kuilen onderweg, de mensen die in hutjes wonen en kinderen die lachen en zwaaien gedurende de rit. We hadden vandaag twee shirtjes meegenomen in de tas die we aan twee jongetjes hebben gegeven die langs de weg bananen en watermeloen aan het verkopen waren. Ze waren hartstikke blij en trots met hun shirtjes van Portsmouth en Celtic. Aan het eind van de dag zijn we naar de U-Tein Bridge geweest. Dit is een houten brug over een meer van 1,2 km lang. Ja ja, de langste van de wereld. Stond al jarenlang op onze bucketlist en kunnen we nu eindelijk afstrepen. De zonsondergang met de monniken op de brug was wel een mooi gezicht. Nadat de zon onder was gegaan zijn we terug naar Mandalay gereden.

De laatste dag hadden we een boot geboekt die ons via de rivier naar het dorpje Mingun zou gaan varen. We hadden verhalen van verschillende reizigers gehoord en gelezen. Zij waren allemaal toch wel behoorlijk positief hier over. De boottocht was erg interessant, we blijven ons er over verbazen in wat voor een bizarre omstandigheden de mensen hier leven. Als je hier zo om je heen kijkt ben je toch wel erg dankbaar dat je het geluk hebt gehad in Nederland te zijn geboren. Een land waar je alle kansen hebt om te doen wat je wil. Maargoed, het dorpje Mingun was naar onze mening niet echt heel erg interessant. Er kwamen toch wel behoorlijk toeristen op af, want voor de eerste keer zagen we meer dan tien Westerse mensen bij elkaar. Wij vragen ons tot de dag van vandaag nog steeds af waarom al deze touroperators dit in hun reis plannen, want zo bijzonder was het dus niet. Nouja, de grootste bel ter wereld hangt wel in dit dorpje (yes, deze kan ook van de bucketlist).

In de middag zijn we in de kamer een beetje gaan relaxen, spullen gewassen, tas al aardig ingepakt en andere voorbereidingen voor de volgende bestemming. De volgende dag gaan we met de bus naar Bagan. Dit is een gebied met duizenden tempels over een gigantisch oppervlak verspreid. Het is hét hoogtepunt van Myanmar en binnen een paar jaar moet dit helemaal platgelopen worden door de toeristen. Wat dat betreft zijn we blij dat we nu de kans hebben om deze plek te bezoeken. We zijn benieuwd!