Racen door Noord Luzon

In de ochtend werden we om 7 uur door een minibusje opgehaald om naar het vliegveld van Bangkok te gaan. Dit was het begin van een lange reis, waar we een aantal dagen later pas van konden bijkomen. Onze vlucht vertrok netjes op tijd en eenmaal aangekomen op Manila airport na 3,5 uur vliegen zijn we met de taxi naar de busterminal gegaan. We wilden eerst naar de rijstvelden in het noorden op Luzon. Dit betekende dus gelijk de nachtbus in en de volgende ochtend om 8 uur kwamen we aan in Banaue. Helaas zijn de nachtbussen hier gewoon net zoals een normale bus overdag dus slaap pakken zat er niet echt in. We werden met de hele bus in een jeepney gepropt en naar een toeristenbureautje gebracht. Een jeepney zijn de oude auto’s van de Amerikanen die ze hier achter hebben gelaten tijdens de Tweede Wereldoorlog en die hier nu dus worden gebruikt als taxi’s. Ze zien er best cool uit eigenlijk. Bij het toeristenbureau hebben we gelijk een dagje geboekt naar de rijstvelden van Batad. We konden ons eerst even opfrissen in de kamer, waar we helaas veel te veel voor betaalden, en zijn toen in de tricycle gestapt die ons naar Batad zou brengen (waar we ook teveel voor betaald hebben). Helaas waren we door de slechte nacht niet zo scherp. De rijstvelden waren echt prachtig! Bizar dat het allemaal zo met de hand aangelegd is en we vinden allebei dus ook dat het terecht op de werelderfgoed lijst staat van UNESCO. Na de rijstvelden zijn we doorgelopen naar een waterval waar veel locals en een aantal toeristen aan het zwemmen waren. Wij hadden zelf ook maar even een duik genomen. Na te zijn afgekoeld in het koele water gingen we weer terug de rijstvelden opklimmen (af ging toch wel een stuk makkelijker) en zijn we weer terug gebracht naar Banaue.

Omdat we eigenlijk wel vonden dat we in dit plaatsje ons niet nog een hele dag konden vermaken zijn we de volgende ochtend na een korte nacht weer in een minibusje gestapt en zijn via een rit door de bergen aangekomen in Sagada. Dit is een ander bergdorpje waar volgens de Lonely Planet backpackers langer blijven hangen dan vooraf gepland en dat je het kan vergelijken met Pai (Thailand) en Hoi An (Vietnam). We hadden dus nogal wat verwachtingen aangezien we Hoi An twee jaar geleden echt helemaal geweldig vonden. Helaas bleek dat we de Lonely Planet ook niet altijd blindelings kunnen vertrouwen, want we waren niet zo heel erg onder de indruk. Het was een beetje uitgestorven en van de gezelligheid in Hoi An was dus geen sprake. Waar dit dorpje vooral bekend om staat zijn de hangende doodskisten tegen een rots aan. Dit is een ritueel van de bergstam die hier leeft. Dit werd vooral vroeger gedaan, maar het gebeurd vandaag de dag nog steeds. De overledene wordt via een moeilijk begaanbaar pad naar de rots gebracht en daar in een doodskist aan de rots opgehangen. Dit omdat ze zo onder andere dichter bij de hemel zijn. Op zich best een bijzonder geheel, maar achteraf vonden we het de hele omreis misschien niet zo waard. Echter waren we nu toch al diep in het noorden dus op deze manier konden we een mooi rondje maken.

Vervolgens was het weer tijd voor een lange reis. We vertrokken de volgende ochtend met een bus door de bergen naar Baguio. Het was een rit door de bergen met prachtige uitzichten. De rit was echter niet helemaal zonder risico’s, want het schijnt nog wel eens te gebeuren dat een bus de afgrond in pleurt. Met deze geruststellende gedachte gingen we dus 5 uur lang haarspeldbochten nemen in de bergen van Luzon. We kwamen wel door allemaal leuke bergdorpjes waar de mensen heel primitief en zelfvoorzienend leven. Na deze lange rit kwamen we aan in Baguio. We zijn gelijk weer naar de volgende busterminal vertrokken waar we een kaartje kochten voor de nachtbus naar Manila. We vertrokken zo laat mogelijk zodat we in de bus zouden kunnen slapen en de volgende ochtend de vlucht naar Cebu City konden nemen zonder een overnachting te hoeven nemen in (het relatief dure) Manila. Voordat de bus vertrok nog even snel een vliegticket gekocht voor de volgende dag, want dat schijnt wel handig te zijn wanneer je wilt vliegen. Met de bus kwamen we wat eerder aan dan verwacht, namelijk om half 4. We hadden allebei misschien een uurtje geslapen, maar dat moet natuurlijk genoeg zijn. Zeker na de goede nachten slaap van de dagen ervoor *kuchkuch*. Op het vliegveld vervolgens behoorlijk lang op het vliegtuig gewacht die ook nog een beetje vertraging had. Vanaf toen ging het bergafwaarts met Lars. Ik begon me nogal ziek te voelen na het eten van een veel te smerig broodje met kip erin. In het vliegtuig gelukkig gelijk in slaap gevallen, maar in de taxi vanaf het vliegveld van Cebu City naar de busterminal ging het fout. Toen maar even aan de taxichauffeur gevraagd of ik mocht uitstappen en later er weer bij kon springen. Ik moest namelijk even snel mijn maag legen. Daarna alsof er niets gebeurd was weer in de taxi gestapt die in de verkeerontstopping maar dertig meter verder was gekomen. Bij de busterminal ging het helaas niet veel beter en daar maar een aantal keren een bezoek gebracht aan de wc, maar dan niet om te poepen of plassen. Na alle laatste energie bij elkaar geschraapt te hebben gingen we naar de bus en na een busreis van 4 uur kwamen we eindelijk bij de volgende bestemming aan: Moalboal. Een klein dorpje aan de zee wat bekend staat als een van de mooiste duikplekken van de Filipijnen.

Eindelijk even een beetje bijkomen van de lange reisdagen kriskras door het Noorden. Het was misschien wel vermoeiend, maar op deze manier hebben we toch het meeste gezien in het noorden en hebben we straks weer extra dagen voor op de andere eilandjes. Hopelijk vinden we hier ook wat meer onze draai met het eten, want net zoals in Myanmar gaat het hier wat moeizamer. Het lijkt net of alle mensen hier zich helemaal volgooien met fastfood. In iedere straat die je doorloopt vind je wel weer een Mac, Jollibee (de Filipijnse variant van de Mac) of een andere fastfood-vreetschuur. De schijf van 5 bestaat hier uit: Mac, Jollibee, KFC, Pizza Hut en Dunkin’ Donuts. Groentes zijn nog ver te zoeken in de maaltijden hier dus Marije zit ook flink in de rats. We zijn nu vooral in de wat mindere toeristische gebieden geweest, dus misschien gaat dat straks in de wat drukker bezochte gebieden makkelijker. We gaan het zien.